حوا

من یک دختـــــــر آریاییم

بــــــــدان 

"حــــــوای" کسی نـــــمی شــوم که به "هــــــوای" دیگری برود ...

 تنهاییم را با کسی قسمت نـــمی کنم که روزی تنهایم بگذارد ...

 روح خـــداست که در مــــــن دمیـــده شده و احســـــاس نام گرفته ... ارزان نمی فروشمش... دستــــــهایم بــالیـــن کـــودک فـــردایـــم خـــواهـــد شــــد ...

آری من یک دختر آریاییم
گاه یک لبخند آنقدر عمیق میشود که گریه میکنم، گاه یک نغمه آن قدر دست نیافتنی است که با آن زندگی میکنم، گاه یک نگاه آن چنان سنگین است که چشمانم رهایش نمیکنند، گاه یک عشق آن قدر ماندگار است که فراموشش نمیکنم...

✿✿✿ 

 

ای بازگشته

 

      تنها نگاه بود و تبسم،میان ما                                                   

         تنها نگاه بود و تبسم!

            اما... نه..

              گاهی از تب هیجان ها بی تاب میشدیم

            گاهی که قلبهامان میکوفت سهمگین     

         گاهی که سینه هامان چون کوره میگداخت                              

       دست تو بود و دست من –این دوستان پاک-

          کز سر شوق سر به دامن هم میگذاشتند

             از این پل بزرگ –پیوند دستها-

               دلهای ما به خلوت هم راه داشتند!

             تنها نگاه بود و تبسم،میان ما

          ما پاک زیستیم!                                                

       ای سرکشیده از صدف سالهای پیش                                 

        ای بازگشته از سفر خاطرات دور

            آن روزهای خوب                               

                تو آفتاب بودی

            بخشنده،پاک،گرم

          من مرغ صبح بودم –مست و ترانه گو-

        اما در آن غروب که از هم جدا شدیم

          شب را شناختیم                                                                   

             در جلگه ی غریب و غم آلود سرنوشت

                زیر سم سمند گریزان ماه و سال

             چون باد تاختیم

           در شعله ی بلند شفق ها

        غمگین گداختیم

            جز یاد آن نگاه و تبسم

                مانند موج ریخت بهم،هرچه ساختیم

                    ما پاک سوختیم،ما پاک باختیم

                 ای سرکشیده از صدف سالهای پیش

              ای بازگشته،ای به خطا رفته!

          با من بگو حکایت خود،تا بگویمت                               

              اکنون من وتوایم و همان خنده و نگاه

                  آن شرم جاودانه، آن دستهای گرم،  آن قلب های پاک

                      وان رازهای مهر که بین من و تو بود

                  ما گرچه در کنار هم اینک نشسته ایم                      

              بار دگر به چهره ی هم چشم بسته ایم

           دوریم هر دو، دور...                                                                      

              با آتش نهفته به دلهای بیگناه

                 تا جاودان صبور

                 ای آتش شکفته، اگر او دوباره رفت          در سینه ی کدام محبت بجویمت ؟                  

                 ای جان غم گرفته،بگو،دور از آن نگاه     در چشمه ی کدام تبسم بشویمت؟